Echt, ik hou van vakantie. Maar damn, ik heb écht de grootste schijthekel aan koffers inpakken. Het is ook inmiddels geen verrassing meer dat elke keer als ik en mijn man op vakantie gaan, er een akkefietje ontstaat. Paspoort, check. Koffers, check. Ruzie, check. Klaar om te vertrekken. 

Inpakken en wegwezen. Letterlijk

“Ik wil (niet)…”, roept je innerlijk kind

Het is het kleine kind in mij, dat thuis wil blijven. Niet weg wil. Niet wéér. Want het inpakken van koffers doet me onbewust denken aan al die keren dat we moesten verhuizen. Of beter gezegd, op de vlucht moesten. 

Gedurende mijn jeugd heb ik zoveel plekken gezien. Ik kan je eerlijk gezegd niet eens vertellen hoe vaak ik precies verhuisd ben. Stuk of dertien keer, misschien? Van bungalowparken tot campings, het huis van de oppas en zelfs het crisiscentrum. Daardoor moest ik ook telkens van school wisselen. Elke keer was ik ‘de nieuwe’ die er amper en maar even was. 

Het inpakken van de koffers raakt dus iedere keer een gigantische blauwe plek. De koffers staan namelijk symbool voor vluchten. Afscheid. Het bekende achterlaten. Inruilen, voor onzekerheid. Potentieel gevaar. Waar gaan we nu heen?

Maar ik wil dus niet weg. Niet weer. Ik verzet me. Ik vertraag. Ga snauwen. Ontplof. Vooral als mijn man – logischerwijs – vaart wil maken. De leiding wil nemen, omdat hij terecht ziet dat ik aan het drentelen ben. Dan voel ik de druk. ‘Ik wil niet vluchten. Ik wil hier blijven!’ stampvoet het kind in mij dan. 

Het is een van mijn blauwe plekken. Meteen pijnlijk als je erop drukt. Nog steeds. Ineens besefte ik me dat dit de reden van m’n saboterende gedrag was. Zodra het inpakken komt, voel ik dat het kleine meisje in mij in de weerstand schiet. Schreeuwt en zich verzet. Soms zelfs letterlijk, zonder dat ik mij er zelf nog bewust van ben.

Totdat ik een stapje naar achter deed. Afstand nam. En vanuit nieuwsgierigheid mezelf ging analyseren. Kijken wat er nu precies gebeurt, en wat ik voel waar in mijn lichaam en waarom. En ineens realiseerde ik het. 

Oh, het is het kleine meisje in mij.
Zij is bang en verdrietig.
Ze wil niet weg. Niet weer.
Ze wil blijven. Ze is gelukkig en wil dat niet kwijt.

Ondanks dat er rationeel gezien geen reden is om in paniek te schieten, gaan alle alarmbellen in mij af. Dan kun je denken: mens, je gaat op fucking vakantie. Tranquilo. Soms denk ik dat ook. Hey, ik ben ook een mens. 😉

Maak contact met je lichaam en voel

Wanneer ik echter een stap achteruit doe – of verplicht wordt dat te doen omdat de emoties hoog oplopen – word ik er weer aan herinnerd aan het feit dat ons onderbewustzijn, dat met ons communiceert via ons zenuwstelsel, de context of nieuwe omstandigheden niet meeneemt. Het trauma zit vast op die specifieke gebeurtenis, op die leeftijd, in dat moment. 

Het is de angst van de kleine Marjolijn. En zodra ik een stap achteruit doe, kan ik dat zien. En ik kan haar dan ook geven wat zij nodig heeft. Veiligheid. De geruststelling dat ze niet op de vlucht hoeft. Die tijd is voorbij. 

En dat is (telkens) de eerste stap naar heling. Voelen. Doorvoelen. Bewustworden. Om het vervolgens in liefde te verzachten, met als ‘resultaat’ dat de akkefietjes steeds korter duren. Minder intens zijn. En het inpakken van de koffers telkens weer een stukje beter gaat. Want ik leer, en mijn man ook. Ván elkaar en mét elkaar. Want net als ieder ander mens heeft ook hij zijn bagage. Maar daarin zijn we mild naar elkaar, en erkennen we onze innerlijke kinderen, hun pijnen en bedoelingen. En juist dat intensiveert onze liefde voor elkaar.

Akkefietjes in je relatie

Je soulmate, “the one”, of hoe jij je “prins of prinses charming” ook wilt noemen, haalt niet alleen het beste in jou naar boven, zoals altijd wordt gezegd. Vergeten wordt dat jouw soulmate ook juist degene is die jouw wonden, trauma’s, angsten, onzekerheden en andere blauwe plekken uit de kindertijd naar boven haalt. Of als je verder wil gaan, je karmische lessen. Het enige verschil is dat in de relatie met jouw soulmate, er rust en ruimte is om te leren. Te helen. En los te laten. Om (nog) meer ruimte te maken voor dat potentieel dat in jou zit. Dat potentieel waarmee jij ter wereld bent gekomen. Om impact te maken. Om het huidige systeem letterlijk nieuw leven in te blazen. Want het is nodig. Jij bent nodig. 

Meer weten wat akkefietjes in je relatie jou en je innerlijk kind je te vertellen hebben? Luister de podcast met Cindy!  

Zij wil het beste voor jou

En het kind in jou wist dat al. Voelde dat al. Zij had niet voor niets “heel willekeurig” al die grootse dromen. Zij weet precies waarom je hier bent en wat je écht gelukkig maakt. Daarom schreeuwt ze soms (letterlijk) om aandacht. Ze wil dat je naar haar op zoek gaat. Dat je haar vindt. Ziet. Omdat zij jou precies kan geven wat jij nodig hebt om jouw grootste dromen WEL te realiseren. Zij gelooft in jou. Maar geloof jij ook in haar? 

Durf jij naar dat kleine meisje in je te luisteren?

Durf je te luisteren naar wat zij te vertellen heeft?

Zij heeft namelijk alle antwoorden. 

Gedurende mijn coaching en events is er daarom ook altijd een plek voor jouw innerlijk kind. Zij zit standaard aan tafel. Zij wordt gezien. Omdat zij jou de sleutel geeft naar jouw dromen, én je in de actiemodus zet om dat te bereiken. She’s there.

Meer weten over mijn 1:1 Level Up traject? Of eens kennismaken? Plan hier jouw vrijblijvende coachcall!